Stitchtopia reis met Attic24 naar Venetië en Triëste

Van 7 maart tot 14 maart 2025 ging ik, samen met mijn moeder, mee op een Stitchtopia groepsreis naar Italië. Stitchtopia is een organisatie die handwerkreizen organiseert die een mix vormen tussen cultuur snuiven en handwerken. Deze reis was met Lucy van Attic24 en richtte zich op haken!

Vliegen en landen

In de ochtend nog even genieten van m’n eigen huisje. De kinderen gaan al vroeg met Roel op pad met de auto naar zijn ouders.

Ik ben altijd veel thuis: ik werk op zolder voor Een Mooi Gebaar en ben niet vaak weg. Normaal als ik een dagje weg ben, dan teken ik een hartje op de handjes van de kinderen. Dat is ooit zo gegroeid en daar vragen ze nog altijd om. Maar ja, als je een hele week weg bent, hoe moet dat dan? Ik vond ergens in huis een stapeltje plastic rondjes met hartjes in het midden, van toen ik ooit het Happy Planner agenda systeem gebruikte en tadah! Die kon ik mooi op de kussens van de kinderen leggen zodat ze tóch de hele week een hartje van mama hadden 🙂

Het voelt wel écht gek om zonder de kindjes en Roel een week (!) weg te gaan, maar ik heb er veel zin in!

Mijn moeder ontmoet ik op het vliegveld en we kunnen heel vlot de bagage droppen en inchecken. Ik heb overigens een super fijne roltas geleend van mams, kijk hoe vrolijk:

Er was een technisch probleempje met een motor, dus we stonden langer dan een uur onhandig in de rij bij het boarden. Daarna waren we érg blij om het vliegtuig in te mogen 😉

Het vliegen zelf was prachtig: mooie blauwe luchten en we konden de sneeuw op de Alpen zien schitteren

Op het vliegveld vonden we reisleidster Allison en de hele Stitchtopia groep gelukkig al snel en werden we door aardige buschauffeur Jimmy naar ons prachtige Leonardo Royal hotel in Mestre gebracht. Mestre is het “vaste land deel” van Venetië. Daar stond een avondmaaltijd voor ons klaar, met heerlijke lasagne als hoofdgerecht. Smullen! Het was ook heel leuk om de groep voor het eerst te ontmoeten, al was het ook een beetje onwennig.

Venetië bezoeken

De volgende ochtend gingen we na een heerlijk ontbijtje op pad naar Venetië. Er is een lange brug die Mestre verbindt met een deel van Venetië waar de boten vertrekken om naar het oude centrum te gaan. Het was een prachtige, heiige ochtend, met een hele mooie gloed over het water.

Moeilijk op de foto te krijgen, maar zo prachtig! De visnetten in het water, de kleuren van het water die feilloos overlopen in de lucht: ik was al geïnspireerd voor we aankwamen.

Na de bus even wachten op de boot en toen konden we richting Venetië varen. Met dat we voeren werd het minder heiig en kon je steeds meer van de prachtige Venetiaanse eilandjes zien. Er zijn wel 121 eilandjes, die samen Venetië vormen, waartussen meer dan 400 bruggen zijn.

Ik heb me zo geïnspireerd gevoeld de hele week! De kleuren, de huizen, de luiken: alles zó anders dan in ons grijze kikkerlandje. Het weer hielp op deze dag ook écht mee, net als het fijne gezelschap en de leuke gids. Zij was geboren Venetiaanse en kon veel leuke dingen vertellen over de stad, de bruggen, de geschiedenis en de cultuur.

Zo vertelde ze bijvoorbeeld dat dit gebouw, op de foto hieronder, eigenlijk twee voorgevels heeft. Iemand had het al gebouwd, maar iemand anders vond het niet meer zo mooi, dus werd er eenmeter of 4 ervoor nóg een hele voorgevel gebouwd. Je kunt de mensen zien wachten “tussen” de voorgevels in, onderop de foto.

Ik vond het verbazingwekkend hoeveel verschillende stijlen ramen er vaak in één gebouw zitten. Hier zie je een klein vierktant raam rechtsboven, een breed gebogen raam, maar ook 4 puntiger gebogen ramen, een raam mét balkon én nog een boel ronde kleine raampjes. Zo leuk hoe dat ontworpen of gegroeid is!

Al die smalle straatjes, al die bruggetjes, al die ramen: schitterend!

De gids vertelde dat de Venetianen zich eigenlijk nog steeds niet echt Italianen voelen. Ze hebben een behoorlijk sterk trots gevoel over hun stad. Ze maken zich overigens ook geen zorgen over het zinken van de stad: “Wij leven altijd al met water en vinden overal een oplossing voor. We zijn niet sterk, maar wel slim”. Ik hoop dat ze gelijk heeft!

Aan het einde van de rondleiding kwamen we bij een glasblaasmuseum. Super super toeristisch, maar ook heel mooi. We kregen een korte demonstratie en mochten door het museum lopen. Een impressie:

In de avond zijn we weer met de boot terug gegaan en daarna hebben we schaterlachend gedineerd bij de lokale Pizza en Pasta tent: heerlijk!

Naar Triëste en Miramare kasteel bezoeken

Na anderhalve dag in Venetië vertrokken we met de bus naar Triëste, een tocht van ongeveer 2 uur. Heerlijk haken, want qua uitzicht was het vooral industrie en snelweg…

In Triëste bezochten we het Miramare kasteel: wat een pracht en praal! Schitterend onderhouden kasteel, met bijna helemaal rondom zee, alsof je op een boot bent in plaats van in een kasteel.

Ik heb me lopen verwonderen in het kasteel. Zo ongelofelijk veel kunst. Niet alleen aan de muren in schilderijen, maar ook op de vloeren, de muren zelf, de plafonds: ALLES was versierd.

Ik vroeg me tijdens het bezoek ook af hoe dat zal zijn voor mensen die over 500 jaar door “onze” huizen lopen. Het lijkt wel alsof er nu zoveel minder kunst ís, zoveel minder ruimte voor creatieve uiting. Het is, in Nederland, toch vooral heel veel wit, grijs, vissengraatvloer, beton, glazen deuren, hotel chique: zo weinig variatie, kleuruitspattingen, kunst! Misschien zie ik het te negatief, maar ik had daar een beetje een treurig inzicht: social media, scrollen en gamen pakt volgens mij zoveel “verveling” af van mensen, dat ik me afvraag of er ooit nog zulke gigantische kunstenaars zullen opstaan als we in het verleden hebben gehad. Je moet immers toch écht gewoon duizenden uren in je vak stoppen voordat je goed bent, maar mensen vullen die uren nu liever met doom scrollen en Netflix, zo lijkt het…..

Het treurige was overigens snel voorbij hoor: ik kreeg er vooral actie-modus van: hoe kan ik ervoor zorgen dat mensen hun telefoon meer wegleggen, de televisie meer uit laten en zélf meer gaan creëren dan consumeren? Hoe kan ik JOU motiveren om meer te maken dan te kijken? Of om daarin meer te durven laten zien? Want misschien is al die kunst van 2024 wel ergens verstopt op zolderkamertjes omdat mensen niet durven…..?

Workshopdagen

Bij deze reis hoorde ook 3 workshopdagen met Lucy, van Attic24. Ik ben al 10 jaar fan van haar werk, vertaal haar patronen en stond dus ook te trappelen om van haar te leren.

Een deel van de workshops ging over kleuren: hoe combineer je kleuren, hoe test je of je ze goed bij elkaar vindt passen.

Ik wil er niet teveel over delen, omdat de reis nog een aantal keer plaats gaat vinden en ik het niet wil verpesten voor anderen.

Het maken van korte strookjes vasten in achterste lussen ga ik wél onthouden: dat was super handig om te zien hoe kleuren het “doen” met elkaar, tussen elkaar, als het ware. Zonder dat je dan hele toeren moet maken op een deken, krijg je dan toch een ideetje watvoor kleur je als volgende wilt gebruiken! Dat werkt voor mij fijner dan die losse stukjes draad afknippen, want dat is met één keer zuchten meteen van tafel afgeblazen tijdens het pielen en vond ik frustrerend haha.

Naar Kroatië voor Motovun en Groznjan

We hadden nog één grote uitstapdag, waarbij we in maarliefst 3 landen waren! Ontbijten in Triëste, met de bus dwars door Slovenië en daarna in Kroatië twee dorpjes bezoeken én lunchen. Dat lunchen was een beetje apart: zo’n mega mega toeristische vreetschuur waar je werd ontvangen door mensen in traditionele kleding, die meteen een foto van je maakte zonder overleg (die 8 euro kostte om te hebben haha, ik heb ‘m dus niet), waarna je “traditioneel” eten kreeg. Het was vooral heeeeel erg zout, dus veel gegeten hebben we allemaal niet. We hebben wel ongelofelijk buikpijn gelachen om de situatie. Het sloot zó niet aan bij alles wat we tot dan toe hadden gedaan, dat het gewoon grappig werd.

De kasteeldorpjes waren prachtig. Ik wil er graag nog een keer heen als ze “open” zijn en het lekker weer is, maar ook nu was het al genieten van de oude gebouwen, de verhalen over de historie ervan en het prachtige uitzicht.

Hangen op het vliegveld en terug naar huis

M’n moeder voelt zich de laatste dagen niet zo lekker, dus we besluiten de dag op het vliegveld door te brengen (in plaats van in de regen nog te proberen naar Venetië te gaan vanaf het vliegveld). We hebben ons goed voorbereid: haakwerkje mee, wat lekkers én een toffe Netflix serie. Héél Amerikaans, maar óók heel inspirerend en creatief (als je het mij vraagt): de glasblaas wedstrijd serie Blown Away. Daar hebben we lekker wat afleveringen van gekeken, afgewisseld met bagage inleveren, inchecken, koffie drinken, lunchen, nog meer koffie drinken en uiteindelijk vliegen!

En nu?

Het is heeeeerlijk om weer thuis te zijn.

Ik voel me geïnspireerd om méér te schrijven, méér te tekenen, méér kunst in m’n leven toe te voegen. En ook meer nadruk te leggen op het JOU uitnodigen om dat ook te doen. Dus niet alleen “hier heb je een leuk haakpatroon”, maar ook vaker met jullie praten over het belang van handwerken voor je mentale gezondheid, over het belang van kunst voor de wereld, over het belang van kleur in je leven.

Met warme liefdevolle kunstzinnige groet,

Iris

Delen is lief!